H άτυχη 29χρονη από την Αλεξανδρούπολη, αν και νεκρή κατάφερε, ένα σημαντικό πλήγμα στον δολοφόνο της: Κλώτσησε την πατριαρχία πιο δυνατά από τις κλωτσιές του Καδίρ.
Για όσους και όσες δεν γνωρίζουν στο μουσουλμανικό τυπικό δεν προβλέπεται συμμετοχή γυναικών στην κηδεία και ειδικά στο μέρος του τελετουργικού που αφορά τη μεταφορά της σορού στο νεκροταφείο και την ταφή. Αυτή τη διαδικασία επιτελούν άνδρες που παραλαμβάνουν το νεκρό σώμα από το σπίτι και το μεταφέρουν στο νεκροταφείο, θάβοντας το, συνοδεία βέβαια θρησκευτικών λειτουργών.
Η Τζεβριέ, η 29χρονη μουσουλμάνα από την Αλεξανδρούπολη που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τον σύντροφό της, κηδεύτηκε σήμερα, Τρίτη 14 Δεκεμβρίου, μέσα σε ένα φέρετρο τυλιγμένο με σελοφάν χωρίς ασπασμούς, χωρίς νεκρικές τιμές και μεταφερόμενη από τέσσερις άνδρες με λευκές αντι-covid φόρμες, ανατρέποντας το μουσουλμανικό τυπικό που θέλει την ταφή του σώματος εκτός φερέτρου και υπό άλλες συνθήκες.
Όμως η Τζεβριέ δεν ανέτρεψε μόνο το τυπικό μέρος αυτού του τυπικού. Ανέτρεψε την (τοξική) ουσία του: Το φέρετρο της συνόδευσαν δεκάδες γυναίκες διαφόρων ηλικιών και αυτό αποτελεί μία μικρή νίκη ενάντια στην υπερ-θρησκευτική πατριαρχία. Με άλλα λόγια η Τζεβριέ αν και νεκρή κατάφερε ένα σημαντικό πλήγμα στον δολοφόνο της. Γιατί, ο φυσικός αυτουργός του θανάτου της, ήταν μεν ο 32χρονος σύζυγός και πατέρας των παιδιών της, αλλά ο ηθικός αυτουργός είναι η κακώς εννοούμενη πατριαρχία που υποβαθμίζει τη θέση της γυναίκας στις κοινωνίες του 2021 και τις «αναγκάζει» να υπομένουν τις πάσης φύσεως ορέξεις των ανδρών (τους) ακόμη και όταν αυτές είναι θανατηφόρες.
Η Τζεβριέ λοιπόν δεν οδηγήθηκε μόνη στην τελευταία της κατοικία. Κι αυτό, ναι μεν δεν είναι ικανό να τη φέρει πίσω, αλλά μπορεί να γίνει αφορμή για να γλιτώσουν άλλες γυναίκες από το ίδιο βασανιστήριο ή/και την ίδια κατάληξη. Μάλλον, όχι «άλλες γυναίκες». Αυτές οι γυναίκες που τη συνόδευσαν. Αυτές και όλες οι γυναίκες, είναι που πρέπει με την ίδια ζέση που διεκδίκησαν την παράστασή τους στην κηδεία, να διεκδικήσουν και το δικαίωμα τους στη ζωή. Το δικαίωμα τους στη μόρφωση, τη χειραφέτηση, την εργασία, την μητρότητα όποτε το επιθυμούν ή νιώθουν έτοιμες.
Η Τζεβριέ χωρίς να το ξέρει (και μάλλον και χωρίς να το θέλησε ποτέ) κλώτσησε την πατριαρχία στ’ αχαμνά. Και την κλώτσησε πιο δυνατά από τις κλωτσιές του Καδίρ στην κοιλιά της. Δεν την σκότωσε, δυστυχώς. Αλλά ευτυχώς δεν θα ζητήσει καμία προς δήθεν συγγνώμη ενώπιον τηλεοπτικών και ιντερνετικών καμερών τη υποδείξη νομικών συμβούλων ή και όχι. Η Τζεβριέ δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Εμείς της χρωστάμε. Και επειδή οι συγγνώμες δεν «κάνουν παράδες» ούτε στον άλλο, ούτε στον εδώ κόσμο, αν όντως θέλουμε να της ξεπληρώσουμε τα οφειλόμενα μπορούμε να προσπαθήσουμε να (από)δείξουμε ότι ο κόσμος στον οποίο άφησε ορφανά τα παιδιά της, πρέπει και μπορεί να γίνει καλύτερος. Ας ξεκινήσουμε απαιτώντας δικαιοσύνη. Για να ενώσουμε τις φωνές μας με τις ιδιότυπες μυροφόρες που συνόδευσαν τη Τζεβριέ. Για να γίνει πιο ελαφρύ το χώμα της. Γιατί, ως όναρ παρέρχεται και διαλύεται πας άνθρωπος, αλλά όσο ζει, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του στερεί το όνειρο.
Η σακαταμένη αγκαλιά της Τζεβριέ δεν θα ξαναγίνει παρηγοριά για τα παιδιά της. Αλλά, οι δικές μας;
