Το τεχνητό εμπόδιο του ποταμού Έβρου θα είναι παραποτάμιο
“Ο φράκτης μπορεί να καθυστερήσει ή να ανατρέψει μια απόπειρα μαζικής παράνομης εισόδου, όμως δεν λύνει το θέμα” αναφέρει για τον Έβρο στο πρώτο μέρος της αποκλειστικής της συνέντευξης στο Armyvoice.gr , η Αντιστράτηγος (ε.α.) της Ελληνικής Αστυνομίας και κατέχουσα τον τίτλο της Επιτίμου Γενικού Επιθεωρητή Αστυνομίας Αλλοδαπών και Προστασίας Συνόρων, Ζαχαρούλα Τσιριγώτη.
Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που κατάφερε να πάρει το βαθμό του Αντιστρατήγου. Ασχολήθηκε μεταξύ άλλων με τη διαχείριση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, με έντονη δραστηριοποίηση στα νησιά τόσο του Νοτίου όσο και του Βορείου Αιγαίου, με ιδιαίτερα επιτυχημένη θητεία.
Στο πρώτο μέρος της συνέντευξής της στο Armyvoice.gr αναλύει το θέμα του φράχτη στον Έβρο
Εξηγεί γιατί πρόκειται για πολιτικό ζήτημα, εντοπίζει τις κυβερνητικές αντιφάσεις, ενώ με την εμπειρία της επισημαίνει πως “έργα ή οι πολιτικές τέτοιου είδους αλλάζουν απλώς τις διαδρομές των παράνομα εισερχόμενων χωρίς να τις καταργούν“.
Σημειώνει επίσης πως η χώρα μας, ως χώρα πρώτης υποδοχής, αναλαμβάνει ευθύνες που δεν της αναλογούν.
Αναλυτικά αναφέρει:
ΕΡ: Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα πάλι για τον φράχτη στον Έβρο. Έχει γίνει μάλιστα και αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης με αφορμή τις δηλώσεις Μητσοτάκη κατά Παπαδημούλη. Θα ήθελα το σχόλιό σας πρώτα σε πολιτικό επίπεδο και δεύτερον όσον αφορά την λειτουργικότητα του φράχτη
ΑΠ: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, διαχρονικά, δεν χρηματοδοτεί την κατασκευή τεχνικών εμποδίων (φρακτών) στα σύνορα της. Επειδή όμως τα σχετικά ζητήματα τίθενται και ως ζητήματα εθνικής κυριαρχίας δεν μπορεί και δεν το απαγορεύει.
Η ΕΕ περιορίζεται στο να ασκεί κριτική, σε εκθέσεις της, σε σχέση με το ενωσιακό δίκαιο, το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Με αφορμή όμως, μια τροπολογία σε ψήφισμα της Επιτροπής Προϋπολογισμών (BUDG) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ξέσπασε μια έντονη πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και Αξιωματικής αντιπολίτευσης, για τον φράχτη στον Έβρο.
Τα δεδομένα για το θέμα είναι τα εξής:
- Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν χρηματοδοτεί φράχτες, αφού σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και όπως κατά καιρούς έχει δηλώσει η αρμόδια Επίτροπος, είναι αναποτελεσματικό μέσο για την διαχείριση των συνόρων.,
- Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την εν λόγω τροπολογία κατέθεσαν τέσσερεις πολιτικές ομάδες (Ευρωσοσιαλιστές, Renew Europe, Αριστερά και Πράσινοι) και όχι μόνο ο Δ. Παπαδημούλης.
Επί της ουσίας η τροπολογία, ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να τηρήσει την δέσμευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για μη χρηματοδότηση φραχτών στο πλαίσιο του προϋπολογισμού της.
Ζητάει δηλαδή να τηρηθούν αυτά που ισχύουν σε επίπεδο ΕΕ. Άλλωστε εντός Ευρώπης (Ελλάδα, Βουλγαρία, Αυστρία, Ισπανία, Ουγγαρία, Σλοβενία, Βόρεια Μακεδονία κ.λ.π) ήδη υφίστανται φράκτες οι οποίοι δεν χρηματοδοτήθηκαν από την ΕΕ.
- Την τροπολογία ψήφισε το 85% των μελών της εν λόγω επιτροπής προϋπολογισμού, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και των 11 μελών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), όπου ανήκει και η Νέα Δημοκρατία.
Παρόλα αυτά, έχει σημασία να δούμε πολιτικά το ζήτημα που προέκυψε. Με την ψήφιση της τροπολογίας αυτής, η Επιτροπή Προϋπολογισμού του Ευρωκοινοβουλίου (BUDG) στην ουσία,
ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να συνεχίσει να αρνείται την χρηματοδότηση φραχτών.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να οριστικοποιήσει γρήγορα την ευρωπαϊκή στρατηγική για την ολοκληρωμένη διαχείριση των συνόρων.
Ο κ. Παπαδημούλης ως εισηγητής όλων των μελών της ευρωαριστεράς, παρουσίασε την ευρωπαϊκή θέση της ευρωαριστεράς δηλαδή να ληφθούν πολιτικές αποφάσεις με ανάλογα μέτρα.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της, κατηγορεί τον ευρωβουλευτή για μπλοκάρισμα ευρωπαϊκής χρηματοδότησης και επιστροφή στη λογική των “ανοιχτών συνόρων”.
Ο κ. Παπαδημούλης (ΣΥΡΙΖΑ) δεν σταμάτησε τη χρηματοδότηση του φράκτη στον Έβρο, καθώς εκτιμώ ότι παρά το κύρος που έχει ως αντιπρόεδρος, δεν έχει την απαραίτητη πολιτική ισχύ.
Ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει την απαραίτητη πολιτική ισχύ ώστε να ανατρέψει μια πάγια θέση της ΕΕ με αξιακά, ιστορικά και ταυτοτικά χαρακτηριστικά.
Όποιος δεν γνωρίζει τις διαδικασίες του Ευρωκοινοβουλίου, και ταυτόχρονα ακούει τα συστημικά ΜΜΕ, μπορεί εύκολα να πέσει στην παγίδα και να πιστέψει οτιδήποτε άλλο εκτός των πραγματικών γεγονότων.
Κατά τη γνώμη μου, το σημαντικό πολιτικό συμπέρασμα, είναι ότι μέλη της κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (Ε.Λ.Κ.), της μεγαλύτερης και παλαιότερης κεντροδεξιάς ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, επιβεβαίωσαν μέσω του ψηφίσματος αυτού, ότι ο προϋπολογισμός της ΕΕ δεν πρέπει να χρηματοδοτεί φράχτες.
Η επέκταση του φράκτη (τεχνικό εμπόδιο) του Έβρου είναι ένα θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης, αν και τόσο ο ίδιος ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής (2019), όσο και ο Υπουργός Εξωτερικών σε δηλώσεις του (2018) είχαν πει ότι δεν πιστεύουν σε φράχτες.
Έτσι υπάρχει μια αντίφαση τόσο από τις προφορικές δηλώσεις σε σχέση με τις πράξεις (υπογραφή σύμβασης). Επίσης σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία αποδεικνυεται ότι η χώρα μας δεν σηκώνει πλέον «βάρος» στο μεταναστευτικό,
Το έργο της κατασκευής 35 χιλ τεχνικού εμποδίου, θα κοστίσει από 80 έως 100 εκατομμύρια ευρώ, όπως ενημερώθηκε αρμοδίως η βουλή (Φεβρουάριος 2023/ Κανονισμός Βουλής για συμβάσεις άνω των 20 εκ. ευρώ).
Πραγματοποιήθηκε τελετή υπογραφής της σύμβασης του έργου από τον κ. Πρωθυπουργό, όπου καταδεικνύεται η βούληση για πολιτική εκμετάλλευση του θέματος.
Τσιριγώτη: Ο φράχτης θα λειτουργεί λιγότερο για την αποτροπή
Το εν λόγω τεχνητό εμπόδιο, θα βρίσκεται, λόγω τεχνικών ιδιαιτεροτήτων, εντός του ελληνικού εδάφους, αφού στο συγκεκριμένο σημείο, τα σύνορα είναι εντός της μέσης της κοίτης του ποταμού.
Άρα το τεχνητό εμπόδιο (φράκτης) θα είναι παραποτάμιο και θα λειτουργεί περισσότερο ως μέσο διασφάλισης για τη σύλληψη, καταγραφή και ταυτοποίηση των παράνομα εισερχομένων και λιγότερο για την αποτροπή διάσχισης των συνόρων.
Ο επιχειρησιακός στόχος που ανακοινώθηκε είναι αρκούντως ευρωπαϊκός, γιατί η πολιτική των Κέντρων Υποδοχής και Ταυτοποίησης της ΕΕ, έχει ακριβώς αυτόν τον στόχο.
Να καταγράφονται και να ταυτοποιούνται όλοι όσοι εισέρχονται παράνομα σε ευρωπαϊκό έδαφος και να ακολουθούν, αν το επιθυμούν, τη διαδικασία ασύλου.
Ο διαχρονικά προβληματισμός είναι, πώς τα έργα ή οι πολιτικές τέτοιου είδους αλλάζουν απλώς τις διαδρομές των παράνομα εισερχόμενων χωρίς να τις καταργούν.
Στην περίπτωση δε της δικής μας χώρας, μια από τις εναλλακτικές διαδρομές είναι πάλι ελληνική.
Είναι η διαδρομή που ακολούθησαν πρόσφυγες και μετανάστες το 2015 /2016, αλλά και η υπόλοιπη περιοχή του Έβρου των 150 χιλ περίπου καθώς και η θαλάσσια οδός προς την Αλεξανδρούπολη και την Σαμοθράκη.
Η «θαλάσσια» διαδρομή όπου περίπου 1 εκατομμύριο πρόσφυγες/μετανάστες εισήλθαν στην Ελλάδα (Ευρώπη) από τα νησιά του Αν. Αιγαίου ενώ, την ίδια περίοδο, από τα χερσαία σύνορα εισήλθαν μόνο 8.600, επισημαίνεται ότι τότε, στον Έβρο, υπήρχε μόνο ο φράκτης των 12, 5 χιλ που κατασκευάστηκε επί ΠΑΣΟΚ.
Χρειάζονται συνδυαστικά μέτρα
Ο αριθμός των προσφύγων/μεταναστών που περνούσε παράνομα τα σύνορα, τότε, δεν μειώθηκε με επιχειρησιακά μέτρα αλλά με πολιτικές αποφάσεις.
Η Κοινή Δήλωση ΕΕ – Τουρκίας μείωσε κατακόρυφα τον αριθμό των προσφύγων/μεταναστών που επέλεγε τη θαλάσσια διαδρομή, όμως αύξησε τον ο αριθμό των προσφύγων/μεταναστών που επέλεγε τη χερσαία διαδρομή από τον Έβρο.
Εν κατακλείδι ο φράκτης μπορεί να καθυστερήσει ή να ανατρέψει μια απόπειρα μαζικής παράνομης εισόδου, όμως δεν λύνει το θέμα.
Χρειάζονται συνδυαστικά μέτρα, υπάρχει ανάγκη από ευρωπαϊκές λύσεις τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ (ενιαίο σύστημα ασύλου, μετεγκαταστάσεις, ευρωπαϊκό μηχανισμό επιστροφών, Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου με υποχρεωτική αλληλεγγύη κ.λ.π),
όσο και αναφορικά με τις χώρες προέλευσης (αναβάθμιση σχέσεων, εθελούσιες επιστροφές, νόμιμες οδούς μετανάστευσης κ.λ.π).
Το στοίχημα είναι η ανάπτυξη ευρωπαϊκών και διεθνών πρωτοβουλιών ώστε να μην μεταναστεύουν από τις χώρες τους και να περιοριστούν οι μετακινήσεις προς την Ευρώπη. Αυτό είναι το δύσκολο εγχείρημα και ο νέος προσανατολισμός της ευρωπαϊκής πολιτικής (νόμιμες οδοί μετανάστευσης).
Η χώρα μας, ως χώρα πρώτης υποδοχής, αναλαμβάνει ευθύνες που δεν της αναλογούν.
Άλλωστε η επιθυμία της συντριπτικής πλειονότητας των παράνομα εισερχομένων, αργά ή γρήγορα, βρίσκει τρόπο να συνεχίσει προς τον επιθυμητό τελικό προορισμό της (δευτερογενείς ροές) και όχι να παραμείνει στην Ελλάδα.
Εάν αποδεχτούμε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα, τότε ίσως να συνειδητοποιήσουμε πως η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της φύλαξης των συνόρων δεν αποτελεί προνόμιο της χώρας μας,
αλλά περισσότερο μια ρεαλιστική ανάθεση ως εργολαβία για ένα έργο που αποτελεί ταυτόχρονα υποχρέωση και συμφέρον της ΕΕ και των κρατών που την αποτελούν. Ο δε αυτοχαρακτηρισμός «Ασπίδα της Ευρώπης» μας εγκλωβίζει σε υποχρεώσεις δυσανάλογες αυτών που μπορούμε να αντέξουμε.
