Άρθρο των μαθητών του Γ3 του 2ου Γ.Ε.Λ. Ορεστιάδας
Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των γυναικών γεννήθηκε η ανάγκη σε εμάς τους μαθητές να αναφερθούμε σε αυτό το σημαντικό θέμα που ταλανίζει τη σύγχρονη κοινωνία και που δυστυχώς έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Μέσω αυτού του άρθρου θα θέλαμε να εκφράσουμε τις απόψεις μας για τη βία που ασκείται κυρίως στις γυναίκες, να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο, να εμβαθύνουμε στις αιτίες που προκαλούν τη διόγκωσή του αλλά και να προτείνουμε λύσεις. Γνωρίζουμε ότι πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί γι΄αυτό το θέμα και δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι θα αλλάξει άμεσα η κατάσταση. Είμαστε όμως παράλληλα πεπεισμένοι ότι ακόμη και μία παραπάνω φωνή, ένα επιπλέον άρθρο ίσως να ανακινήσει το θέμα και να ευαισθητοποιήσει ακόμη περισσότερο την κοινή γνώμη.
Σήμερα παρατηρούνται ολοένα αυξανόμενα κρούσματα γυναικείας κακοποίησης. Ενδοοικογενειακή βία, ξυλοδαρμοί, βιασμοί με αποκορύφωμα τις συνεχείς γυναικοκτονίες. Η καθημερινότητά μας έχει κατακλυστεί από τη γνωστοποίηση τέτοιων περιστατικών και είναι πραγματικά άξιο απορίας η διόγκωση και όχι η εξάλειψη αυτού του φαινομένου. Θα πρέπει εξάλλου να μη λησμονούμε ότι τα περιστατικά στα οποία αναφερόμαστε είναι όσα έχουν γνωστοποιηθεί μετά από καταγγελίες των θυμάτων. Άραγε πόσα ακόμη θύματα υπάρχουν βιώνοντας σιωπηλά μία τραγική κατάσταση;
Αναζητώντας τις αιτίες της διόγκωσης του φαινομένου δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε πρωτίστως στις στερεοτυπικές αντιλήψεις που επικρατούν ακόμη και σήμερα για τη θέση της γυναίκας. Ακούγεται ίσως παρωχημένο, εάν όμως δοθεί μία προσεκτικότερη ματιά στην κοινωνία θα διαπιστωθεί ότι η πατριαρχία της ελληνικής κοινωνίας και η εικόνα της αδύναμης γυναίκας κυριαρχεί. Μιας αδύναμης γυναίκας – θύματος, η οποία στην αντίληψη της κοινής γνώμης, ευθύνεται για τη βία που της ασκείται και κατηγορείται αντί να προστατευθεί. Άλλωστε η συγκάλυψη τέτοιων περιστατικών βίας από το περιβάλλον του θύτη και του θύματος είναι γεγονός. Ο φόβος ότι το θύμα θα στιγματιστεί είναι μία παρωχημένη αντίληψη που δυστυχώς έχει ακόμη θέση στην ελληνική πραγματικότητα. Είναι αρκετά δύσκολο για μία κοινωνία παραδοσιακών δομών, όπως η ελληνική, να σπάσει τα στερεοτυπικά δεσμά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι ακατόρθωτο.
Ένας άλλος λόγος στον οποίο εστιάζουμε είναι η έλλειψη παιδείας που φαίνεται να υπάρχει σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Βεβαίως αυτό έχει άμεση συνάφεια με τα στερεότυπα που προαναφέρθηκαν μια που τόσο οι αξίες όσο και οι αντιλήψεις ενός ατόμου διαμορφώνονται πρωτίστως μέσα στην οικογένεια και περνούν από γενιά σε γενιά. Με απλά λόγια δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος στον οποίον συσσωρεύονται αφιλτράριστα στερεοτυπικές εικόνες.
Η έξαρση όμως κρουσμάτων βίας τα τελευταία χρόνια μας οδηγεί και σε ένα ακόμη συμπέρασμα. Την επίδραση στη ψυχοσύνθεση και την καθημερινότητα του Έλληνα που είχε τόσο η οικονομική κρίση όσο και ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας. Πολλοί θα σκεφτούν ότι οι παραπάνω λόγοι αποτελούν δικαιολογίες μιας τραγικότητας. Όμως όλα τα προαναφερθέντα επιβαρύνουν τον ψυχισμό του ανθρώπου και είναι ικανά να αλλοιώσουν ισορροπίες στις ανθρώπινες σχέσεις. Άλλωστε η ερμηνεία ενός φαινομένου γίνεται πάντα συναρτήσει των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που επικρατούν.
Σαφώς τα παραπάνω είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν άμεσα και να απαλλαγεί η κοινωνία από φαινόμενα που θα στερήσουν και άλλες ανθρώπινες ζωές, όμως υπάρχουν μικρά βήματα που πρέπει να γίνουν για τη δραστική αλλαγή του τοπίου. Συμφωνούμε όλοι ότι η νομοθεσία καθώς και οι ποινές οφείλουν να γίνουν αυστηρότερες σε θύτες που ασκούν βία και ακόμα σκληρότερες για αυτούς που αφαιρούν ζωές. Καμία ανοχή σε εγκληματικές ενέργειες δεν επιτρέπεται να επιδεικνύεται. Τονίζουμε τη σημασία επίσης της συχνής και σωστής ενημέρωσης είτε από φορείς, είτε από τα Μ.Μ.Ε. για την έμφυλη βία, τις μορφές κακοποίησης, τον τρόπο αντιμετώπισης τέτοιας κατάστασης. Καλούμε όλα τα θύματα που τους ασκείται οποιαδήποτε μορφή βίας (λεκτική, ψυχική, σωματική) να ΜΙΛΗΣΟΥΝ! Να απεκδυθούν του φόβου τους και να ζητήσουν βοήθεια, να τολμήσουν! Να απελευθερώσουν το μυαλό τους από το φόβο του στιγματισμού. Οφείλουμε να κινηθούμε στο μέλλον και να μη μείνουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν όταν η διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων εθεωρείτο φυσιολογική και μη κατακριτέα. Καμία πράξη δεν είναι φυσιολογική όταν αποβλέπει στην κακοποίηση ενός άλλου πλάσματος. Ποια θεωρία μπορεί να αποδείξει την ανωτερότητα και κυριαρχία ενός ανθρώπου πάνω στον άλλον;
Εμείς οι αυριανοί ακαδημαϊκοί πολίτες, το μέλλον όπως χαρακτηριζόμαστε από την κοινωνία, φωνάζουμε ΟΧΙ στη γυναικεία κακοποίηση και απαιτούμε: ουσιαστική ισότητα, ευαισθητοποίηση της κοινωνίας μέσω φορέων και ένα καλύτερο μέλλον.
Εμείς από την πλευρά μας δε μένουμε αμέτοχοι και θα προσπαθήσουμε με όσα μέσα διαθέτουμε να αποτρέπουμε τέτοιες καταστάσεις μόλις τις αντιληφθούμε, να ενημερώνουμε και να ενθαρρύνουμε όσους βιώνουν κακοποιητικές καταστάσεις να μιλήσουν, να δράσουν, να κινητοποιηθούν.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα αλλά και θύτες. Ας αφουγκραστούμε τις βουβές κραυγές των θυμάτων και ας προσπαθήσουμε να κάνουμε εμείς την αλλαγή, επιστρατεύοντας την ενσυναίσθηση και τον ανθρωπισμό μας. Ας πετύχουμε αυτό που δεν έχει επιτευχθεί ακόμη. Την κοινωνία της Ισότητας, της Δικαιοσύνης, της Αγάπης!
Με εκτίμηση,
Οι μαθητές του Γ3 του 2ου Γ.Ε.Λ. Ορεστιάδας:
Αποστολακούδης Γεώργιος, Βλαδενίδης Ξενοφών, Γιατσίδης Κυριάκος, Ηλιάδη Χρυσοθέα, Θεολόγη Μαρία, Κατσίκας Γεώργιος, Καφαράκη Βασιλική, Κοντοθανάσης Παύλος, Κυργιαλλάνης Αναστάσιος, Κυριαλάνη Μάρθα, Λυμπερίδη Γεωργία, Μεξίδου Δήμητρα, Μίντζιας Κωνσταντίνος, Μπαχτσεβανίδη Ελένη, Μυλωνάς Ελευθέριος, Νικολαϊδης Βασίλης, Ουζουνάκης Δημήτρης, Παπουτσούδης Δημήτρης, Παρασκευοπούλου Ανθή, Πιπερούδη Ελένη, Σκενδερλής Δημήτρης
ΥΓ. Το παραπάνω άρθρο συντάχθηκε μετά από επιθυμία των μαθητών ως μία κίνηση συμπαράστασης στα θύματα της έμφυλης βίας για την οποία διδάχθηκαν στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας.
