Είμαστε εξαιρετικά θορυβημένοι από τις επαναλαμβανόμενες και συστηματικές αναφορές από τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, όπου η Ύπατη Αρμοστεία έχει καταγράψει σχεδόν 540 περιστατικά άτυπων επιστροφών από την Ελλάδα από τις αρχές του 2020», αναφέρει σε ανκοίνωσή του ο οργανισμός
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εκφράζει τη βαθιά ανησυχία της για τον αυξανόμενο αριθμό των περιστατικών βίας και των σοβαρών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες που λαμβάνουν χώρα στα σύνορα διάφορων ευρωπαϊκών χωρών, με αρκετά από αυτά να έχουν οδηγήσει σε τραγικές απώλειες ανθρώπινων ζωών.
Βία, κακομεταχείριση και αναγκαστικές επιστροφές εκτός νομικού πλαισίου (pushbacks) συνεχίζουν να αναφέρονται σε πολλά σημεία εισόδου σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα, εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (E.E.), παρά τις συνεχείς εκκλήσεις οργανισμών του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ύπατης Αρμοστείας, διακυβερνητικών οργανισμών και μη κυβερνητικών οργανώσεων για να δοθεί ένα τέλος σε αυτές τις πρακτικές.
Είμαστε εξαιρετικά θορυβημένοι από τις επαναλαμβανόμενες και συστηματικές αναφορές από τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, όπου η Ύπατη Αρμοστεία έχει καταγράψει σχεδόν 540 περιστατικά άτυπων επιστροφών από την Ελλάδα από τις αρχές του 2020. Υπάρχουν επίσης αναφορές για πολύ ανησυχητικά περιστατικά στην Κεντρική και την Νοτιο-Ανατολική Ευρώπη, ιδίως στα σύνορα με κράτη μέλη της Ε.Ε.
Φράχτες και απελάσεις
Με λίγες εξαιρέσεις, τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν αποτύχει να ερευνήσουν τέτοιες αναφορές, παρά τον μεγάλο και συνεχώς αυξανόμενο αριθμό αξιόπιστων αποδεικτικών στοιχείων. Αντιθέτως, υψώνονται τείχη και φράχτες σε πολλά σύνορα. Εκτός από την άρνηση εισόδου, έχουμε επίσης λάβει αναφορές ότι πρόσφυγες μπορεί να έχουν επιστραφεί στη χώρα καταγωγής τους, παρά τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν εκεί, κάτι που είναι αντίθετο με τη διεθνή νομική αρχή της μη επαναπροώθησης (non-refoulement).
Το δικαίωμα να ζητά και να λαμβάνει άσυλο ένας άνθρωπος δεν εξαρτάται από τον τρόπο που φτάνει σε μια χώρα. Οι άνθρωποι που επιθυμούν να ζητήσουν άσυλο θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν, καθώς και να τους παρέχεται ενημέρωση για τα δικαιώματά τους και νομική βοήθεια.
Οι άνθρωποι που τρέπονται σε φυγή εξαιτίας του πολέμου και των διώξεων έχουν ελάχιστες διαθέσιμες επιλογές. Είναι απίθανο τα τείχη και οι φράχτες να λειτουργήσουν ως ουσιαστικό μέσο αποτροπής. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μεγεθύνουν τον πόνο των ανθρώπων που χρήζουν διεθνούς προστασίας, ιδίως των γυναικών και των παιδιών, ωθώντας τους να εξετάσουν διαφορετικές, και συχνά πιο επικίνδυνες, οδούς που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε περισσότερους θανάτους.
Αυτό που συμβαίνει στα σύνορα της Ευρώπης είναι νομικά και ηθικά απαράδεκτο και πρέπει να σταματήσει. Η προστασία της ανθρώπινης ζωής, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί κοινή μας προτεραιότητα. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει πρόοδος στην αποτροπή των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα σύνορα, καθώς και να εδραιωθούν πραγματικά ανεξάρτητοι εθνικοί μηχανισμοί παρακολούθησης για τη διασφάλιση της καταγραφής και της ανεξάρτητης διερεύνησης τέτοιων περιστατικών.
Φοβόμαστε ότι υπάρχει ο κίνδυνος της κανονικοποίησης των απαράδεκτων αυτών πρακτικών και της εδραίωσής τους στη βάση μιας επίσημης πολιτικής, που ενισχύει το επιβλαβές και ανώφελο αφήγημα για την «Ευρώπη-φρούριο». Η πραγματικότητα είναι ότι η πλειονότητα των προσφύγων σε παγκόσμιο επίπεδο φιλοξενούνται σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, οι οποίες διαθέτουν πολύ λιγότερους πόρους και συχνά συνορεύουν με χώρες καταγωγής που βρίσκονται σε κρίση.
Σύμφωνα με το ευρωπαϊκό δίκαιο, τα μέτρα επιτήρησης των συνόρων πρέπει να εφαρμόζονται σε πλήρη συμμόρφωση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι εφικτή η διαχείριση των συνόρων και η αντιμετώπιση των ζητημάτων ασφαλείας, παράλληλα με την εφαρμογή δίκαιων, ανθρώπινων και αποτελεσματικών πολιτικών για τους αιτούντες άσυλο, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις των κρατών στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα και του προσφυγικού δικαίου, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης του 1951, καθώς και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας.
Τα κράτη πρέπει να σέβονται το δικαίωμα στο άσυλο
Οι ευρωπαϊκές χώρες υποστηρίζουν σθεναρά εδώ και χρόνια το έργο της Ύπατης Αρμοστείας και παρέχουν σημαντική βοήθεια, η οποία συμβάλλει τόσο στην προστασία των προσφύγων όσο και στη στήριξη των χωρών υποδοχής. Ωστόσο, η οικονομική και άλλους είδους στήριξη σε τρίτες χώρες δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ευθύνη και τις υποχρεώσεις των κρατών να υποδέχονται και να παρέχουν προστασία στους πρόσφυγες στη δική τους επικράτεια.
Τα προγράμματα επανεγκατάστασης και άλλες νόμιμες οδοί αποτελούν σημαντικά δείγματα στήριξης προς τις βασικές χώρες υποδοχής, ωστόσο δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις υποχρεώσεις των κρατών απέναντι σε ανθρώπους που αναζητούν άσυλο στα σύνορα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων που φτάνουν παράτυπα και αυθόρμητα, ακόμα και με πλοιάρια.
Τα κράτη πρέπει να τηρούν τις δεσμεύσεις τους και να σέβονται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στη ζωή και το δικαίωμα στο άσυλο. Ο τρόπος που η Ευρώπη επιλέγει να παρέχει προστασία στους αιτούντες άσυλο και τους πρόσφυγες έχει σημασία και δημιουργεί προηγούμενο όχι μόνο σε περιφερειακό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
“Η τουρκική προπαγάνδα και οι ψευδείς ειδήσεις για την παράνομη μετανάστευση λαμβάνονται τόσο συχνά και εσφαλμένα ως γεγονός”
Μας εξέπληξε αυτή η δήλωση, ενώ επιδιώκουμε πάντα να συνεργαζόμαστε με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Η Ελλάδα προστατεύει τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε πλήρη συμμόρφωση με το Διεθνές Δίκαιο και με πλήρη σεβασμό του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Οι εθνικές ανεξάρτητες αρχές διερευνούν όλους τους ισχυρισμούς για υποτιθέμενες παραβιάσεις και ζητάμε ενεργητικά την παροχή αποδεικτικών στοιχείων. Είναι βαθύτατα ανησυχητικό το γεγονός ότι η τουρκική προπαγάνδα και οι ψευδείς ειδήσεις για την παράνομη μετανάστευση λαμβάνονται τόσο συχνά και εσφαλμένα ως γεγονός.
Έκπληκτος δηλώνει ο Ν. Μηταράκης
Η Τουρκία δεν είναι χώρα σε πόλεμο και έχει υποχρέωση βάσει της κοινής δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας του 2016 να αποτρέψει τις παράνομες αναχωρήσεις μεταναστών και να αποδεχτεί την επιστροφή εκείνων των ατόμων που κρίνεται ότι δεν δικαιούνται διεθνή προστασία. Ελλείψει δράσης των τουρκικών αρχών, το Λιμενικό Σώμα – Ελληνική Ακτοφυλακή συνεχίζει να σώζει τις ζωές χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών στη θάλασσα κάθε χρόνο. Μεταξύ 2015 και 2021 διέσωσε περισσότερους από 230.000 υπηκόους τρίτων χωρών που κινδύνευαν στη θάλασσα.
Μόνο τα τελευταία επτά χρόνια, η Ελλάδα παρείχε ασφαλές καταφύγιο σε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, -δηλαδή τάξη μεγέθους – πάνω από το δέκα τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού μας. Η Ελλάδα δεν είναι εναντίον της νόμιμης μετανάστευσης- είμαστε εναντίον των λαθροδιακινητών και όλων εκείνων που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο είτε για κέρδος είτε για πολιτικούς σκοπούς.
Ουσιαστικά, η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει μόνη της τη μεταναστευτική κρίση, χρειαζόμαστε επειγόντως μία ακόμη πιο απτή υποστήριξη και μεγαλύτερη δέσμευση σε επίπεδο ΕΕ και από τα κράτη-μέλη, ιδίως όσον αφορά τις μετεγκαταστάσεις. Θα χαιρόμασταν να συζητήσουμε τα θέματα που έθεσε ο Ύπατος Αρμοστής και να μιλήσουμε μαζί του για τον εποικοδομητικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η διεθνής κοινότητα στην προστασία της ζωής των προσφύγων.”
